Zomaar een ontmoeting (9)

Ik zie zo op het oog niks aan de forsgebouwde man die mij deze avond in de Nieuwlandstraat tegemoet fietst. Hij is nog zo’n vijftig meter bij mij vandaan.

Dan zie ik hem, zonder enige aanwijsbare reden, ineens slippen met zijn voorwiel en keihard op de stoep belanden.

,,Aaaaaah! Kút!” brult hij.

Ik ben nog te ver weg om hem overeind te helpen.

Hij zit versuft op de stoep en kijkt om zich heen. Hij ziet mij aankomen en beseft dat ik alles gezien heb.

,,Sorry!” zegt hij tegen me.

,,Je hoeft je niet te verontschuldigen, hoor.”

Hij krabbelt overeind.

,,Wat was dat nou ineens?”

,,Oh, komt goed, komt goed”, zegt hij half lallend.

Hij maakt aanstalten om weer verder te fietsen.

Er liggen stukjes koplamp en nog wat ondefinieerbare fietsonderdelen op de stoep.

,,Moet je die niet meenemen?”

Hij ziet het nu ook liggen.

,,Ja, dat isseh…komt goed, komt goed…”

,,Gaat het wel?”

,,Ja, komt allemaal goed, jongen. Hé, bedankt, hè.”

Hij geeft me een boks, half ernaast. Daarna fietst hij zwalkend verder.

Ik leg mij er maar bij neer dat er weinig ruimte was om iets voor de man te betekenen.