Zomaar een ontmoeting (8)

Bij de entree van de Nettorama kruis ik een dame op leeftijd, die er net uit komt.
Ik ben net dat vermaledijde kapje aan het opzetten, terwijl zij zich er juist opgelucht van ontdoet.
,,Gelukkig, ik mag het weer af”, zucht ze. Haar spreektrant heeft iets gedistingeerds. ,,Het is zo benauwd, je kunt haast niet ademen. Ik zal zó blij zijn als het voorbij is…”
,,U bent niet de enige.”
,,Nee, het duurt nu al twee jaar, hè? Als ik boodschappen moet doen weet ik van tevoren precies wat ik moet hebben, zodat ik er snel doorheen kan lopen en dan zo spoedig mogelijk weer naar buiten.”
Als ik haar ‘spoedig’ hoor zeggen, lijkt het net alsof ik dat woord al jaren niet meer gehoord heb. Is dat misschien ook wel zo?
,,Er staan hier soms wel lange rijen voor de kassa”, zeg ik.
,,Ja, dat is waar. Maar vandaag viel het mee. Ik ben nu in elk geval verlost. Maar ú moet nog.”
Ik knik en trek zuchtend het kapje nog eens recht.
,,Succes, hè”, zegt ze. Statig beent ze de Nettorama uit.