Zomaar een ontmoeting (3)

Wanneer de bus op de Korvelseweg stopt, loop ik er net langs. Daardoor kruis ik het pad van een vrouw op leeftijd, die uitstapt en meteen het mondkapje van haar gezicht rukt.
,,Dè mag nou wel is afgelope zèèn, hè.”
Ik knik. Ze vertelt dat de buschauffeur haar had toegesnauwd omdat ze in het begin haar kapje niet helemaal goed op had.
,,Mar Jè, vûr ons is ut nog nie zo erg, mar vûr jullie…ik ben bijna tachtig, ik had er al nie meer mogen zijn.”
Haar taalgebruik is even grillig als de structuur (of het gebrek eraan) van haar verhaal. Ze laveert tussen plat Tilburgs en een vertilburgst ABN.
,,Ik woonde in ‘n mooi huis in de Blaak, mar ik wier zo maoger van al dè binnezitte. Ik at bekaant niks mir, had gin eete in huis, dè kwam ammól deur die Corona. Ik was zo mager geworden, had last van m’n darmen en zoveel buikpijn…Toen hèk naor Sint Jozefzorg gemoete. Mar ut gao nou weer beter, Mar m’n kinderen gaon me nie nog es terugverhuizen. Ze zullen zeggen: moeder, híer!”
Ze wijst hierbij op haar voorhoofd.
,,Jè, ze wille nou da huis verkopen voor drie ton. En dè gun ik ze, mar ze moete nog nie gaon eisen, hè. En daor houwe ze zich ook goed aon.”
,,Mar jè, ik zit nou op Sint Jozefzorg en ik ben daor d’n enige die nog goed bij is. De rest is ammól zôo ver weg, mar ze maoke de meense ôk bang, hè, meej die Corona. Ze hebben de mensen veel te bang gemaakt. En ik zou er graag op uit willen gaan, met de trein, vrijheid blijheid. Maar ‘t is daar negen uur thuis, hè, dan moet ik pillen innemen voor m’n maag.”
,,Och, ik ben zo vermagerd…” Ze strijkt langs haar rimpelige wangen. ,,Tis niks meer, hè, tis ammól ingevallen…”
Via een netwerk van dwarsverbanden dat ik niet meer genoteerd krijg, is ze ineens beland bij de jeugd van tegenwoordig. In een speeltuin was ze aangesproken door jongens van dertien.
,,Mevrouw, wilt u uw gebit uitdoen?” hadden ze gevraagd.
,,Ik zeg: luister, ik ben van die vervangers van de politie, die van die hesjes dragen, maar ik heb nou m’n gele hesje nie bij me. Maar als jullie je nie netjes gedragen, geef ik ‘t wel door. En ze trapten d’r in, nou, toen hak ze zuiver. Ze kwamen uit Riel gelêûf ik, mar ik heb ze nôot mir gezien.”
,,Maar ik hoop dat ‘t gauw weer normaal wordt, allemaal. Vooral voor jullie. Want gij zèèt nog zo jong…ge zèèt nog jonger as mun kèènder dènk.”
,,Nou, dat weet ik niet.”
,,Hoe oud bende dan?”
,,52.”
,,Dè zou ik oe toch nie gegeve hebbe. Ik docht 32 of zoiets…”
Tja, als ze dat zegt kan ik de rest van haar relaas natuurlijk alleen maar beschouwen als volkomen helder.