ETZ etc. 19 Afbouw

Het staartje van mijn verblijf op ETZ Elisabeth slijt ik op de afdeling neurologie. Daarna zal het geen Groundhog Day in de Libra Leijparkvariant worden. Ik ga immers een bestralingstraject bij het Verbeeten Instituut tegemoet. Ik ben al tweemaal met de ambulance daar naar toe gebracht, voor een intakegesprek, het aanmeten van een masker en een pet-scan om te kijken of die zeldzame tumor niet toevallig een uitzaaiing van iets in de beenderen was. Die bonus blijft me bespaard.

Het gesprek met De Radioloog stemt niet tot wanhoop. Voor risico’s op brandwonden en infecties vreest hij niet erg. Voor vocht dat op gezond weefsel zal lekken evenmin. Kan theoretisch allemaal wel, maar die kans is toch echt gering. Ik zal wel dertig keer bestraald worden, maar andere hersengebieden zouden pas aangetast kunnen worden bij overschrijding van dit aantal.

Dat is dus niet aan de orde.

Hij klinkt geruststellend en vrij zeker van zijn zaak zonder valse hoop te geven. Dokter Bernhard zou het hem niet verbeterd hebben.

Op de neurologie-afdeling is mijn terugkomst mij via de verpleegsters-tamtam weer vooruit gesneld.

Op de avond dat ik binnengereden word is het nog stil, maar de volgende ochtend komt een verpleegkundige uit tijdperk 1 zich al aan mijn bed melden om te zeggen dat Lotte het nieuws over mijn terugkeer vernomen heeft en mij straks komt begroeten. ,,En ze heeft ook een paar speciale foto’s voor u.”

Dat belooft wat.

Even later maakt Lotte haar aangekondigde entree. De foto’s blijken van haar prikbord te zijn, waar ze de ansichtkaarten van Mijn Geliefde op heeft gehangen.

Ik ben weer helemaal thuis.

De rest van mijn nadagen zal Lotte mijn kamer echter niet aandoen. Ze is domweg net bij een andere galerij ingedeeld. We spreken elkaar nog tijdens mijn wandelingen over de gang, maar dat is meestal vluchtig. Past wel in de afbouwfase van mijn verblijf.

Ik ben ook wel aan mijn vertrek toe. Ik lig op een kamer met een hardhorende man die om die reden zelf hard roept (een typische hardhorendenkwaal) en een vrouw die een man heeft die zelf ook slecht hoort en dus even luidruchtig is. Daarnaast blijft deze man elke dag twee of drie uur plakken. En hij draagt een geruite pet die hij nooit afzet. Zelden heeft een geruite pet zoveel haat bij me opgewekt. Een enkele keer stelt hij zijn vrouw en andere aanhang voor om naar het restaurant beneden te gaan. Maar dat doen ze vervolgens nooit. Begin er dan ook niet over, al is het maar voor mij opdat ik geen valse hoop krijg.

Maar het is een goed teken dat ik me aan zulke dingen erger. Daar was kort geleden amper ruimte voor.