Bij het afscheid van Dimitri

30 mei 2015

Spreken op een uitvaart van iemand die je niet gekend hebt. Dat is raar.
Ik mag het deze middag bij het afscheid van Dimitri van Toren. Niet de crematie zelf -die vindt later deze dag plaats voor enkele intimi- maar toch.
In De Kei in Reusel is Dimitri er zelf bij. Er zullen optredens plaatsvinden van Elly & Rikkert, Armand, Miek & Roel, enkele leden van De Vaganten, muzikanten die met Dimitri samenspeelden, Lenny Kuhr die deze dag in Israël verblijft levert een videobijdrage, er zullen vrienden en een enkel familielid spreken…
En tussen al die mensen die zo nauw met Dimitri verweven waren sta ik geprogrammeerd.
Door de uitvaartleider word ik geposteerd op een prominente plek op de eerste rij. Gelukkig niet in de rij waar Dimitri’s meest directe nabestaanden zitten, maar zo voelt het wel bijna.
Dimitri’s manager Wim Groos vertelt mij dat ik als eerste programma-onderdeel gepland sta. Ook dat nog.
En dat alles op basis van die ene tekst die ik schreef op de dag van Dimitri’s overlijden.
Ik ken misschien tien nummers van Dimitri van Toren, heb hem zoals gezegd nooit ontmoet, zelfs nooit op zien treden en nu mag ik bij zijn afscheidsdienst het bal openen.
Terwijl ik van iedereen die daar aanwezig is veruit het minste met de overledene van doen heb.
Er is één enkele jeugdherinnering die mij met de betreurde zanger verbindt. Maar de omschrijving van die herinnering ging snel circuleren toen ik deze eenmaal op dit blog had geplaatst.
Met deze uitnodiging tot gevolg.
Het is dankzij internet dat ik in dit gezelschap verzeild ben geraakt. De techniek staat voor niets.

Wanneer ik mijn gedicht voordraag heb ik geen idee hoe het overkomt. Met een zaal vol rouwenden is het moeilijk contact maken. Bij de paar zinnen waarmee ik mijn tekst inleid zie ik hier en daar iemand glimlachen.
Daar houd ik mij dan maar aan vast. Wat ik hier doe heeft vrijwel niets met reguliere optredens te maken en het laat zich ook niet vergelijken met die keer dat ik op de begrafenis van mijn vader sprak.
Bijna vijfentwintig jaar podiumervaring lijken nauwelijks terzake te doen bij deze belevenis.
Tot mijn verbazing krijg ik een applaus. En later dringt het pas tot mij door dat ik heb staan spreken met de kist van Dimitri zowat aan mijn voeten.
Het zal na mijn bijdrage even duren voor ik weer met mijn gedachten bij het programma ben. Optreden in welke vorm dan ook brengt spanning vooraf en ontlading achteraf met zich mee.
Maar het is een mooi, stemmig programma dat ondanks de aanleiding niet zwaar aanvoelt.
Aan het einde worden we uitgenodigd om langs de kist te lopen en de familie te condoleren.
Omdat ik mij toch wel een rare verstekeling en een Fremdkörper blijf voelen, laat ik zoveel mogelijk mensen voorgaan. Het programma openen is tot daar aan toe, maar ik wil niet ook nog eens als eerste de weduwe de hand schudden en als twintigste of dertigste ook nog niet.
Wanneer ik mij in de rij invoeg word ik echter al hier en daar gecomplimenteerd voor mijn bijdrage en wanneer ik dan eindelijk voor de nabestaanden sta, bedanken en complimenteren zij mij eveneens.
In de caféruimte van De Kei gaat dat zo nog even door. Mensen komen uit zichzelf op me af (altijd de beste graadmeter) om te zeggen hoe mooi ze het vonden.
Wat tijdens de voordracht niet in te schatten viel is des te tastbaarder daarna.
De verstekeling is geaccepteerd.
En begrepen.

Achter deze link nog eenmaal het lied voor Dimitri:

http://www.kodelaat.nl/uncategorized/vrij-naar-dimitri/