Op hoogte van het Wilhelminapark zie ik een oudere man voorovergebogen in een grote container loeren. Dunnend, volgens jaren vijftig-mode, achterovergekamd haar, bril ietwat verzakt op z’n neus. Naast hem zijn fiets met uitpuilende tassen.
,,Zit er wat bij voor je?” vraag ik.
,,Ik denk ‘t wel.”
Hij wijst: ,,Da’s koper, dènk. Da’s toch 6,50 de kilo.”
Ergens onder plastic buizen en witte latjes ligt inderdaad een grijze kunststof slurfachtige buis waar koperkleurige stukjes uitsteken. Maar het mannetje is klein, het koper ligt ver weg en bedolven onder ander afval en de container is vrij diep. Althans diep genoeg om de bereikbaarheid lastig te maken.
Hij tracht het met een plastic buis naar zich toe te trekken. Het is een moeizaam gehark. Ik heb lange armen, maar kan er ook net niet bij.
Na veel geschuif en gekrabbel heeft hij zijn eerste dagwinst te pakken.
,,Ja, ‘t is koper. Goei ôoge.”
Ineens zie ik nog zo’n slurf liggen waar iets koper-achtigs doorheen blinkt.
,,Is dat er ook niet een?”
Het kost me moeite om aan te duiden op welke plek het ligt. Tja, in wegwijzen ben ik ook niet bijster helder.
Maar uiteindelijk vindt hij het.
In de tussentijd heb ik meer grijze slurven zien liggen waar stukjes vanaf gebroken of gescheurd zijn. En waar je dus het koper uit ziet steken.
Nu ik eenmaal weet hoe het eruit ziet, zie ik het ook overal. Zo gaat dat.
Het wordt een behendigheidsspelletje. Voor mij om de grijze slurven te detecteren, voor het mannetje om ze op mijn aanwijzingen te vinden. Soms krijg ik er eentje binnen handbereik en schuif ik ‘m toe.
Uiteindelijk klimt het mannetje in de container en vist hij de laatste slurven en draadjes eruit.
,,Nou heb ik ze ammól wel, dènk.”
Hij vouwt zijn vondsten, of eigenlijk onze vondsten, op en haalt uit een fietstas een verfomfaaide Albert Heijn-buil waar hij ze allemaal in propt.
Het past allemaal net naast de dagelijkse boodschappen.
,,Doe je dat elke dag?”
,,Nee, ik kwam er toevallig langs.”
,,Nou, het is zeker wel voor 6,50 denk ik. Koop er maar wat moois voor.”
Later zal de onbedoelde woordgrap in deze afrondende zin pas tot me doordringen.
Ik zal ook later pas zien dat mijn jas vuil is geworden. Bruinig stof van de container.
Glimlachend klop ik het af.

Omdat de fonteintjes op de Heuvel als vanzelf zwijgen in de wintermaanden, is dit terrein nu het domein van de skaters. Ze scheren rakelings langs de houten banken en door het korfachtige hutje, dat overdag de kerstverlichting uit laat.
Het is een groepje van een man of zes. De enige outsiders die toekijken zijn een vader of grootvader met een klein kind en ik.
Ze springen met wisselend succes. De scheidingslijn tussen net wel of net niet goed neerkomen is dun.
Één jongen maakt het zichzelf een graadje moeilijker. Hij gaat met zijn skateboard op de rugleuning van de bank staan en maakt daarna een salto waarvoor vast een Engelstalige vakterm is. Hij valt en hij valt maar. Soms blijft hij even staan. Voordat hij weer valt.
Ik zit bijna eersterangs bij zijn pogingen. Tussen ons in zit een iets oudere skater; type mentor-figuur.
,,En maar blijven proberen, hè”, lacht de mentor-figuur. ,,Mooi man.”
,,Maar hij blijft al vaker overeind”, meng ik mij.
,,Ja, elke keer blijft ie ‘n seconde langer staan, hè. Vallen en opstaan.”
,,Dat hoort erbij, hè. Het gaat vaak net niet en dan ineens wel. Dat kan elke topsporter je vertellen.”
,,Dat is zeker zo.”
De mentor-figuur hervat zijn training. De ambitieuze jongen gaat nogmaals op de rugleuning staan en springt. En valt weer eens.
Hij neemt opnieuw plaats op zijn startpositie.
,,Waarom is dit toch zo moeilijk?” hoor ik hem hardop verzuchten.
,,Je valt al wel minder hard en minder vaak”, spreek ik hem bemoedigend toe.
De jongen kijkt me verstoord aan. Zijn blik verraadt een hoog bemoei-je-er-niet-mee-ouwe-lul-gehalte. Wellicht irriteert het hem dat ik zijn gedachte gehoord heb.
Hij waagt zijn inmiddels vertrouwde sprong. Hij valt weer eens.
,,Hij gaat net zo lang door tot ie z’n nek breekt!” roept de vader of grootvader.
,,Ja, maar hij valt al minder vaak en minder hard”, antwoord ik.
Ik moet mijn one liner toch érgens kwijt. De man lacht erom.
,,Ik vind ‘t knap, hoor”, geeft hij toe.
De jongen verandert van oefening. Hij rolt over de bovenkant van de rugleuning, springt over op een belendende prullenbak en springt, met een draai, af op de grond. Die gaat goed.
Hij doet ‘m nog ‘n keer. Hij blijft wederom staan. De keer daarna ook.
Deze beheerst hij blijkbaar beter. De prullenbak als opstapje naar later succes.
Met die gedachte stap ik weer eens op.
Ik heb geen verstand van skaten, maar zag wel dat er een fundament gelegd werd.
Komt goed met die lastige sprong.

Bevredigend zilver

We hebben het WK in lingerie verloren
Maar toch: dat dames-zilver na dat herenbrons
Betekent vanzelfsprekend dubbel feest voor ons
Het spel kan daarenboven eveneens bekoren

Zoals die meiden keer op keer ’n strafschop namen…
Die puntertjes…die rollertjes…die wreeftrap ook…
Je ogen puilden uit, je oren gaven rook…
Hier kwamen lichaamskracht, techniek en inzicht samen

En hoe ze in hun lingeriesets overkomen
Is voor het oog ook eigenlijk best meegenomen

***
Met dichten op maat kan ik veel toevoegen aan uw symposium, congres of welk evenement u dan ook organiseert. Die ene invalshoek over dat ene onderwerp geeft een extra dimensie aan een event. Dichten op maat kan reflecteren en amuseren, afgemaakt met een stand up-achtige presentatie. De gedichten worden ter plekke geschreven in ambachtelijke rijmschema’s.

10. Capriva del Friuli
(Glansrijk gewonnen door Coryn Rivera, maar ik kies voor een eindevaluatie)

De Giro gaf een goede staalkaart weer
Van onze grootste meiden aller tijden:
Lucinda die de bergtrui won dit keer
Marianne’s palmares dat uit blééf breiden

Lorena die als sprinter bovendreef
De tijdritzege voor de ploeg van Ellen
En Demi, die een kroonprinsesje bleef
Maar die ambitie spoedig bij mag stellen

Maar Anna, tja, hoe moet je díe nog prijzen
Na al die reeds geleverde bewijzen?
Dat Breggen anagram voor berg-gen is?

Dit kunststuk in haar laatste loopbaanfase
Bevestigt wat niet eens meer kon verbazen
Wat na haar afscheid volgt is ongewis

9. Feletto-Umberto- Monte Matajar

Vandaag was de top 3 van ’t klassement
Ook nog eens de top 3 van de etappe
Drie ploeggenoten ook. ’t Is ongekend
Aan deze houdgreep valt niet te ontsnappen

Dus Ashleigh heeft haar solovlucht bekroond
Kort achter haar liet Anna Demi voorgaan
Daarmee was alle oppermacht vertoond
En morgen zal de zegetocht weer doorgaan

De dominantie van een wielerploeg
Is net zo fascinerend als vervelend
’t Is evengoed genoeg als nooit genoeg
Zo binnenskamers heersend en verdelend

Dan denk ik stiekem toch, van lieverlee:
Reed Marianne morgen maar weer mee

8. San Vendemiano-Mortegliano

Zou dit Lorena’s doorbraak-ronde zijn?
’t Is iets waar zij allang naar toe gewerkt heeft
Wat zij presteert is helemaal in lijn
Met wat men eerder van haar opgemerkt heeft

Soms komt talent er vanzelfsprekend aan
Dan lijken ze vroegtijdig al bij machte
Om ooit in grote koersen toe te slaan
Daar kun je eigenlijk gewoon op wachten

De roze ronde was ’n witte vlek
Die door Lorena nu wel ingevuld is
Waarna de rest een kwestie van geduld is

Wanneer zij meesprint voor de eerste plek
Lijkt van de hele meegeholde horde
Haast niemand noemenswaardig aan de orde

Nummer 8 in de maak. Door technisch oponthoud kan ik ze nu pas plaatsen. Op Instagram stonden ze al wel.

6. Colico-Colico

Nou ja, vooruit, ‘n keertje Emma Norsgaard
‘n Dagje zonder zege is geen ramp
Ze is van ‘t Annemiek van Vleuten-kamp
Maar ja, die claim is echt geen Tour de Force waard

Vast breng ik later beter nieuws te berde
(Marianne wordt al link na twee keer derde)

7. Soprazocco- Puegnago del Garda

Zoals gezegd: twee dagen achtereen
Nèt niet is voor Marianne niet te harden
Dus trapt ze weer door iets ontastbaars heen
En rijdt ze alles als vanouds aan flarden

Net-niet/net-wel. Die dunne scheidingslijn
Wordt vaak na ‘n paar missers overschreden
Zou zóiets haar geheime drijfveer zijn?
Of heeft ze extra tot de Heer gebeden?

Ze haalt de kracht steeds ergens weer vandaan
Ze kwam daarstraks ruimschoots als eerste aan
Haar dertigste in deze roze ronde

Ze schrijft en ze herschrijft geschiedenis
Waarin ook deze rit ‘n hoofdstuk is
En wie weet waar ‘t vervolg in uit zal monden…

5. Milaan-Carugate

De Giro heeft Lorena leren kennen
Dat zij nu ook in deze ronde wint
Lijkt mij een beeld waaraan we wel gaan wennen
Want wie Lorena zegt, zegt massasprint

We wisten al hoe snel ze aan kon komen
Het wás al indrukwekkend wat ze won
Maar dit was nodig om nog door te stromen
Tot in een ietwat hoger echelon

Soms lijkt er een nieuw tijdperk aangebroken
Maar zoiets kan op één dag nooit ontstaan
Daaraan is altijd veel voorafgegaan

Lorena. Veelbelovend. Veelbesproken
Zie hoe ze wéér een dag oranje kleurt
Zoals ze van de rest was weggescheurd

4. Fondovalle-Riale di Formazza

Ze won op één minuut en zes seconden
En dan was Demi nog die nummer twee
Wat ons weer recht geeft op een onomwonden
En luid Hollandiejoo Hollandiejee

Op Anna’s tweede zege kon je wachten
Italië is dierbaar jachtterrein
Ze is weer tot ontzettend veel bij machte
Al zal dit dan haar laatste Giro zijn

En ja, natuurlijk oogt zo’n tijdrit statisch
Toch stijgt de adoratie automatisch
Wanneer je al die tijdsverschillen ziet
Met Anna als de slotsom van ’t gereken
Dat cijferreeksen voor zichzelf laat spreken
En af te dingen valt er zéker niet

3. Casale Monferrato-Ovada

Ooit wordt het weer vanzelf Marianne-dag
Dat is jaar in jaar uit opnieuw gebleken
Hoe breed de top dan ook wel wezen mag
Haar houdbaarheid is verre van verstreken

Zo ook vandaag. Ze toonde weer eens aan
Wat zij nog altijd in het heuvelland kon
Het ging zoals het dikwijls is gegaan
Toen zij die eindsprint van Lucinda Brand won

Maar: een routine-zege was het niet
Het was een ritwinst met een grondgedachte
Die zorgde voor haar aangeroepen krachten

Naast alle indruk die ’t al achterliet
Verkreeg Marianne’s winst nog meer allure
Toen zij het opdroeg aan Jolien Verschueren