ETZ etc. 14 Erasmus

Terwijl ik gestaag uit het dal krabbel, is er altijd nog het raadsel van de tumor en de nabehandeling. Het sluimerde in het ziekenhuis al: de patholoog-anatoom aldaar kon het weefsel niet plaatsen. Het leek misschien wel een hersenvliestumor, maar er was iets dat te veel afweek. Het werd doorgestuurd naar het Erasmus. Er zou na twee weken een uitslag volgen. Of dat nu twee kalenderweken of veertien werkdagen betrof, werd er niet bij gezegd. Het werd algauw duidelijk dat we het nog ruimer moesten nemen.

Na drie weken ETZ en drie weken Leijpark weet ik nog altijd niets.

Uiteindelijk worden we ontboden op ETZ Elisabeth. De Assistent van De Chirurg, die tevens de operatie mede verricht heeft, staat Mijn Moeder, Mijn Geliefde en mij te woord.

Het Erasmus heeft geconstateerd dat het inderdaad geen hersenvliestumor ofwel een meningeoom is, maar een sarcoom. Een zeldzame weke delen-tumor. Die bij mij dan ook nog eens in het hoofd zit. Wat nog zeldzamer is. Bingo. Ik heb het ultieme collector’s item. De jackpot die niemand wil.

Ik zal daarom worden overgedragen naar het Erasmus, waar het sarcomencentrum gevestigd is.

De arts doet ons uitgeleide.

Dat wordt dus veel op en neer reizen naar Rotterdam. Of misschien wel een opname. Want het is nog maar de vraag of dat kreng wegblijft en welke nabehandeling noodzakelijk is. Ik loop er maar niet op vooruit.

Wanneer ik die avond mijn dagelijkse wandeling door de wijk maak, is het mooi voorjaarsweer. Ze zeggen wel eens dat een mens intenser en bewuster geniet van de natuur wanneer hij weet dat zijn einde nadert. Als ik in de Generaal Smutslaan even op een bankje plaatsneem, zie ik bij een naburige boom de late avondzon door de bladeren schijnen. Ik vind het sfeervol, maar raak er niet van in extase. Is dat een goed teken?

Maar even later rijdt lijn 1 voorbij. Bestemming ETZ Elisabeth. Ik voel een vreemd soort heimwee.