ETZ  etc. 10 Wroeging

De zwartste momenten beleef ik echter in de uren dat ik alleen ben met mijn gedachten. Ik zit zowat mijn hele leven van voor naar achter kapot te analyseren en raak daar behoorlijk van in de put.

De bespiegelingen variëren van als-niet-als tot zeer concreet. Het zou een onhanteerbare raamvertelling worden indien ik nu alles ging benoemen, maar het is iets met verkeerde omgevingen, verkeerde mensen en het onbewust kopiëren van proleterig gedrag. Dat er dan op onbewaakte momenten wel eens uitkwam.

Vooral dat laatste.

Rotstreken die ik allang vergeten was gaan me ineens weer dagen. Voorvallen waarbij ik anderen onnodig schoffeerde. Zonder daar bij stil te staan. Omdat ik in een narrige bui was en het niet kon laten.

Na al die jaren besef ik ineens wat de bron van dat gedrag was en welke beschadigingen hieraan vooraf zijn gegaan. Vooral één incident blijft hierbij door mijn hoofd spoken.

Iets van ruim twintig jaar geleden. Ik krijg er met terugwerkende kracht zo’n wroeging om, dat ik tijdens een slapeloze nacht erom zit te janken.

Ik neem mij voor om contact op te nemen met degene die toen slachtoffer van mijn holbewonersgedrag is geworden. Maar ik houd mij ook meteen voor dat deze huilbui een momentopname is, wellicht mede veroorzaakt door de dosis dexametason die ik dagelijks moet innemen. En goddank afgebouwd wordt.

Maar bijwerking of niet, al met al is het een diep dal.

Mijn Moeder en Mijn Geliefde horen enkele dagen aaneen heel wat gedeprimeerde monologen vol achterafinzichten aan. Daarna trekt het weer bij. Genoeg zelftherapie gehad.

Mijn voornemen om dat slachtoffer van mijn rottigheid te contacteren verwatert ook algauw. Das war einmal. Ik ben geen kankerheilige.

Bovendien: wie heeft er nou nooit iemand gekrenkt zonder het zo te bedoelen?