Zomaar een ontmoeting (4)

De ramsjbak van de Jumbo is nog goed gevuld wanneer ik er deze morgen langsloop. Een bediende is bovendien volop aan het bijvullen. Een magere vrouw met nerveuze motoriek is fanatiek aan het inladen. Het blijkt te gaan om de pakjes gehakt voor vijftig cent. Er ligt een flinke stapel van en ze pakt ze allemaal. De bediende vult de stapel bij, maar ze grist ze zowat uit zijn handen. Ze ziet dat ik het zie.

,,Jè, ik wil gehakt gaon braoije venaovend.”

,,Ik zie ‘t, ja.”

Ineens houdt ze twee pakjes voor.

,,Aanders pakt mar, hoor.”

,,Nee, ik kom niet voor het gehakt.”

,,Jè, ik neem ut mar gaaw mee, want ut is dikkels zat dèk hier smèrges aonkom en dan leejt er al gin vlees mir bij.”

Ze houdt me wederom een paar pakjes van haar stapel voor.

,,Aanders vat er Mar gerust un paor van mèn.”

Alsof ze een rondje geeft dat ik zelf betalen moet.

,,Nee, ik ben gewoon aan het kijken wat er bij ligt. Ik kom niet voor het gehakt. Neem gerust mee.”

Dat is van een zelfde papieren generositeit, want ik gun haar iets wat ik zelf niet van plan was mee te nemen.

,,Jè, ik neem ut ammól mar gaaw mee dan. En verder leejt er gin vlees mir bij, hier…”

,,Nou, alleen dit nog…”

Ik wijs op een pak kippenhartjes.

,,Hè, bah, nèè…Ik heb dè vruuger wel is klaorgemókt, hartjes, as ik Indisch ging kooke…daor hèdde zôoveul werk aon…Dan moette dè ammól schôonmaoke en die dingskes d’r ammól afhaole…Nèè, dès niks…”

Ze heeft inmiddels de hele gehaktvoorraad geconfisqueerd, dus ze kan verder.

,,Bedankt, hè”, zegt ze me nog terwijl ze voort kart.

Ik knik maar even en vraag me later pas af waarom ze me eigenlijk bedankt. Ik ben echter op dat moment te druk met vaststellen van het aantal koolhydraten en suikers in een bakje kwark voor vijftig cent.